Civiel Recht

Tijdens ons vakoverleg op kantoor kwam een collega met een uitspraak in een langlopende procedure over een vechthond die een 9-jarig buurmeisje ziekenhuiswaardig had verwond. Blijkbaar was ook dit er eentje die de krant verder niet had gehaald. De zaak ging over de schadevergoeding.

Aansprakelijk

De wet regelt het zo dat bij schade door dieren de bezitter aansprakelijk is. Dieren hebben eigen energie. Dat is leuk, maar kan ook leiden tot bijten, schoppen, weglopen, krabben, bokken, steigeren, op de hoorns nemen en andere ongezonde gedragingen. De bezitter is aansprakelijk voor deze schade zonder dat er over een schuldvraag hoeft te worden gekibbeld. Jouw dier, jouw verantwoordelijkheid, klaar. Zo ook voor de buurman met de vechthond en het buurmeisje. De buurman probeerde nog om te stellen dat het buurmeisje eigen schuld had. Wie gaat er nu langs bij buren met een vechthond in huis? Dat moet je niet doen als 9-jarige. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in; een verstandige ouder houdt kinderen mijlenver bij dit soort honden uit de buurt – als dat lukt. Het Hof slikte dat niet als reden om niet te betalen en verplichtte de buurman (lees: zijn WA-verzekering als hij die heeft; en dus u en ik middels onze premie) om zijn buurmeisje EUR 2500,- te vergoeden voor haar arm en de psychische problemen. Ach ja, een nieuwe vechthond kost ongeveer hetzelfde. Dergelijke “incidenten” zijn hier al zodanig dagelijkse kost dat niemand er echt van opkijkt en het is – in ieder geval bij mij op kantoor – wel bekend hoe ik erover denk.

Politiehonden

De vraag die echter door mijn collega’s werd gesteld, is hoe het dan zit met politiehonden die querulanten en penozen te grazen nemen. Is de politie dan ook aansprakelijk?

Dat ligt anders. Een politiehond die losgaat op een inbreker, voetbalvandaal, vechtlustige penoos of andere fijnbesnaarde types, doet wat hem is geleerd. De ene keer is dat op commando, maar het kan natuurlijk ook gebeuren dat de politiehond zelf besluit dat er actie nodig is. In dat geval vindt de rechter meestal dat dit hetzelfde moet worden beoordeeld als wanneer de politiehond een commando had gekregen. Het gaat dan niet meer om ‘eigen energie’ van het dier, maar om de vraag of het – fictieve – commando rechtmatig was. En dat gaat dan weer over de rechtvaardiging van gebruik van geweld door de politie en de vraag of dat proportioneel is geweest in die specifieke omstandigheden. Meestal is dat zo, maar natuurlijk bestaan ook hier uitzonderingen.

Zo was er een fanatieke politiehond die werd ingezet bij een kroeggevecht. De hond voldeed enthousiast aan zijn bijtcommando, maar met een geheel eigen interpretatie: hij beet de relschopper niet in arm of been (zoals met de pakwerker wordt geoefend) maar vol in zijn geslachtsdeel. Au. De hondengeleider gaf toe dat dat niet was wat de hond op training had geleerd maar dat de hond dat blijkbaar zelf had bedacht. Dat valt dan weer wel onder de ‘eigen energie’ van het dier en daarmee onder de risico-aansprakelijkheid van de politie. Dat wil nog niet zeggen dat de politie ook de schade moet vergoeden, daarvoor was verder onderzoek nodig naar het gedrag van de inmiddels kruisloze vechtersbaas en dat is buiten de openbaarheid gebleven.

Samengevat:

* Als bezitter van een dier bent u risico-aansprakelijk voor schade door uw dier.

* Ga het gevecht niet aan met een getrainde politiehond. Of ze nu wel of niet op de juiste plek bijten, u verliest het.

* Houd kinderen uit de buurt van vechthonden. Want ook met een gewonnen rechtszaak is dit slachtoffer de verliezer.

Uitspraken:

ECLI:NL:GHARL:2017:6623

ECLI:GHARN:2010:BN0684

Iaira Boissevain
Iaira Boissevain
Volg Iaira Boissevain: