Mogen dierenartsen soms ook naar huis?

Dierenrecht

Een vergrote milt wordt bij deze hond verwijderd. Alles gaat goed, de hond knapt op, telefonisch vertelt de eigenaar dat ze goed eet, drinkt en vrolijk is. Bij de eerste controle komt ze kwispelend de spreekkamer binnen. Na de eerste controle gaat het in het weekend ineens slechter, en wordt de hond opgenomen in een andere kliniek waar ze maar liefst 4 dagen en nachten blijft. Na die vier dagen wordt ze ontslagen omdat het goed gaat. Uit het verslag (achteraf) blijkt dat dat al niet helemaal lekker ging: zwarte ontlasting, pijn, geen geweldige bloedwaarden. Toch vond de kliniek dat de hond wel naar huis mocht om verder bij te komen. Eenmaal thuis, eind van de middag, gaat het toch niet erg goed met de hond. Ze is duidelijk niet lekker maar de kliniek waar de hond opgenomen is geweest, is inmiddels dicht. Na zeven uur ’s avonds belt de eigenaar uiteindelijk met haar eigen eerstelijns dierenarts dat het toch niet zo goed gaat, en wat ze nu moet doen?

Eigenlijk is het antwoord heel simpel: ze moet met de hond naar een dierenarts! Maar dat wil ze niet. Ze wil eigenlijk niets; de hond niet vervoeren, de hond niet laten opnemen, niets. De dierenarts weet het ook niet, en heeft een probleem: over 20 minuten gaat zijn kliniek dicht. Personeel naar huis, lichten uit, deuren dicht. Nu woont mevrouw heel dicht bij de kliniek, dus als ze nu komt, dan kan hij in ieder geval nog kijken en besluiten hoe het dan verder moet.  Hij heeft die avond en nacht geen dienst maar hij vindt wel dat deze hond door een dierenarts moet worden gezien. Hij oppert van alles: kunt u een familielid bellen om te helpen de hond hierheen te brengen zodat ik toch even kan kijken? Nee.  Zullen we de dierenambulance inschakelen? Nee. De hond naar een kliniek brengen waar deze kan worden opgenomen zodat er de hele nacht iemand aanwezig is en kan monitoren? Nee. De dierenarts bellen die vanavond en vannacht dienst heeft? Nee.

Een beetje in wanhoop gaat de dierenarts dan maar akkoord met het afhalen van wat extra pijnstillers door een familielid van de eigenaar. Dat gebeurt, en ook met haar staat de dierenarts dan nog een tijd te praten, uiteindelijk tot na sluitingstijd van de kliniek. En gaat naar huis met het onplezierige gevoel dat dit niet goed gaat komen. Dat gaat het ook niet: de hond overlijdt ’s nachts. Vervolgens trekt de eigenaar niet haar eigen haren uit haar hoofd maar die van de dierenarts. Hij had moeten aanbieden om langs te komen, hij had iets moeten doen om dit te voorkomen, hij had geen sluitingstijd mogen hebben. Terecht? Nee.

Van een dierenarts wordt niet verwacht dat deze 24/7 beschikbaar is. Dat kan gewoon niet. Ook een huisbezoek is niet verplicht. Het lijkt wel romantisch James Herriott-werk, maar een dierenarts aan huis kan niet veel doen. Zodra er meer onderzoek of behandeling nodig is moet de hond toch naar een praktijkruimte worden vervoerd. Euthanasie aan huis kan vaak wel, maar dat was op dat moment nog niet aan de orde en ook helemaal de vraag niet. Sterker, mevrouw heeft aan de telefoon helemaal niet gevraagd om een huisbezoek. Ze wilde wel hulp maar ze wilde letterlijk geen stap zetten. De enige stap die ze nog wel zet is een klacht over deze dierenarts bij het Veterinair Tuchtcollege. Zij had namelijk niet gevraagd om een huisbezoek, al dan niet met euthanasie, maar de dierenarts had dat moeten aanbieden. En hoe dan ook had hij niet mogen zeggen dat zijn kliniek zou sluiten. Dierenartsen horen niet te sluiten!

Het Tuchtcollege gaat niet mee in deze redenering en verklaart de klacht ongegrond. Dierenarts blij, maar zo’n soort zaak brengt wel heel veel stress mee. En de remedie hiertegen? Ik zou het echt niet weten, behalve heel heel heel grondige verslaglegging, vooral als eigenaren je advies weigeren. Iets met onwillige honden en hazen………..